Zoveel moeite als ik heb met het bijhouden van een 'gewoon' blog (lees: zo weinig zelfdiscipline als ik heb om een gewoon blog bij te houden), zo gemakkelijk werkt twitteren voor mij. Toegegeven, ik wilde er eerst ook niet aan. Maar na lang aandringen van mijn Archief 2.0 collega's heb ik me er eind vorig jaar toch ook toe laten verleiden. En inmiddels ben ik dus bijna 2.000 (om precies te zijn 1.993) ''tweets', 55 'following' en 92 'followers' rijker- en kan ik Twitter niet meer wegdenken uit mijn dagelijks leven.
Twitter vervult voor mij 2 functies:
- Ik volg vrienden, bekenden en collega's vanuit mijn persoonlijke interesse in hen en in wat ze (zakelijk of privé) doen. Dat privé en zakelijk daarbij door elkaar loopt vind ik niet zo erg en eigenlijk vooral herkenbaar. Mijn privé- en zakelijk leven lopen inmiddels ook als 2 rode draden door en langs elkaar.
- En ik volg nieuwsmakers, trendsetters, favoriete bands, etc. om op de hoogte te blijven van hun laatste nieuws. Een soort vervanging voor RSS dus, maar dan met de mogelijkheid om direct een bericht binnen te krijgen en te lezen- en ook te kunnen reageren als je wilt. Maar Twitter is wel intensiever, dus ik maak een onderscheid tussen wat ik direct wil weten en wat ook wel even kan wachten- die laatste categorie volg ik dan via RSS.
Het eerste moment dat ik me echt realiseerde dat Twitter iets bijzonders was in het web 2.0 landschap, vanwege de ongelofelijke kracht van nieuws in het 'nu', was met het vliegtuigongeluk hier letterlijk om de hoek, in februari van dit jaar. Via Twitter kreeg ik de eerste berichten door, en toen ik op internet ging zoeken was er letterlijk nog niets over te vinden. Dat volgde toen pas enkele minuten later. Dit herhaalde zich nog eens op Koninginnedag. Ik had zelf de televisie niet aan, maar zag via de tweets van Ronald Giphart dat er iets gebeurd was- een fractie nà het moment dat het gebeurde. Dit is voor mij ook eigenlijk de grootste kracht van Twitter- de ongelofelijke snelheid waarmee nieuws zich kan verspreiden.
Er zijn heel veel discussies over wat je nu wel en wat je nu niet via Twitter moet doen- of mag doen- of kunt doen. Vreemd. Ik heb over geen enkel digitaal medium ooit meer gedragsregels en etiquette gelezen dan over Twitter. Nou ja, over e-mail misschien. Ik vind het ook nogal een vreemd fenomeen, eerlijk gezegd. In mijn beleving moet je via Twitter kunnen vertellen wat je wilt- of dat nu over je boterham met kaas gaat of dat het een een live twitterverslag is van een congres dat je bijwoont. Mensen kunnen kiezen om je te volgen. Of niet. En als ze zich storen aan die boterham met kaas, dan volgen ze je toch niet? Zo werkt het met bloggen ook, en met columns in de krant ook... Ik denk overigens wel dat het goed is als mensen zich er meer bewust van zijn dat ze voor de hele wereld publiceren op internet- ook als het over hun werk gaat. Maar dat geldt niet alleen voor Twitter.
1 opmerking:
Ik denk dat ik voor mijn blog maar gewoon naar de jouwe doorverwijs, want ik ben het er roerend mee eens.
Twitter raakt inderdaad aan veel bestaande dingen, zoals bloggen, rss, chat enzovoort. Maar het is iets op zichzelf staands.
Ik zie trouwens ook wel een vergelijking tussen Twitter en Second Life. Beide platformen worden maar door een relatief kleine groep gebruikt, maar iedereen schijnt precies te weten wat er gebeurt, wat er niet aan deugt, hoe je het zou moeten gebruiken enzovoort.
P.s.: Ik zal wat vaker over boterhammen met kaas tweeten! ;-)
Een reactie posten