woorden omdat het apparaat minder snel iets doet dan mijn ongeduldige
ego graag zou zien. Vandaag praatte ik echter om een geheel andere
reden tegen mijn computer: de presentatie op afstand over Het Nieuwe
Werken, waarvoor ik in mijn vorige post de software had onderzocht,
vond vanmiddag plaats.
Bij de tests vooraf bleek het het veiligste om de presentatie te doen
in een combinatie van Skype (video en audio) en DimDim (computerscherm
delen voor de Powerpointpresentatie). Waarbij de 'overkant' in de Van
Nellefabriek echter 2 laptops tot zijn beschikking had, had ik er maar
eentje. Dat hield in dat ik tijdens mijn presentatie zelf de zaal niet
kon zien, omdat ik alleen mijn scherm met Powerpoint in beeld kon
houden. Alles wat ik zie op mijn scherm, dat is wat de andere partij
namelijk ook ziet via DimDim- en anders krijg je zo'n raar Droste-
effect.
Het werkte technisch allemaal prima, en er was veel interactie naar
aanleiding van mijn presentatie, maar toch geeft het een raar, beetje
onbevredigend gevoel. Als je met iemand skypet, dan heb je nog het
idee dat je met iemand aan het communiceren bent. In deze situatie
praatte ik voor mijn gevoel echt letterlijk tegen m'n computer aan
(meer specifiek, tegen m'n eigen Powerpointpresentatie), terwijl je
weet dat er zo'n 20 man via een webcam naar je zit te kijken. Niet
alleen dat is weird: ik merk ook dat ik gewend ben om normaal gezien
op mijn publiek te letten, zeker bij zo'n relatief 'klein' gezelschap.
In dit geval miste ik echt de interactie, lichaamstaal en vragende
gezichten die je normaal bij een presentatie wel hebt. Gelukkig was de
discussie/ vragenronde na mijn presentatie wel weer via Skype, zodat
ik de aanwezigen kon zien en er een echte dialoog was. Uiteindelijk
was het beoogde doel dus geslaagd: een bijdrage leveren en
meediscussiëren in Rotterdam - en toch op tijd voor mijn volgende
afspraak.
Terugkijkend vond ik het erg leuk en leerzaam om te doen - en zeker
voor herhaling vatbaar. Maar dan wel met dubbel scherm, zodat ik niet
meer ins Blaue hinein tegen mijn computer hoef te praten!
2 opmerkingen:
Ik heb zelf twee keer een lezing gegeven via Skype, en ook daar miste ik de interactie met het publiek. Het scheelde nog wat dat ik de zaal kon zien, maar zo'n grote zaal op zo'n scherm is toch heel anders dan zelf rondkijken. Ik merkte dat mijn verhaal er een stuk 'vlakker' van werd omdat ik niet aanvoelde welke delen goed vielen en welke delen wat minder. Onbewust pik je daar normaal een hoop clues van op en weet je waar je wat dieper of wat minder diep op in moet gaan.
Leuk dat je je ervaringen beschrijft, Petra. Ik kan me ze wel voorstellen.
Verreweg de meeste presentaties die ik geef, geef ik IRL. En ik ben dan ook voortdurend bezig met rondkijken, mensen aankijken, inspelen op hun blikken enzovoort. Mijn verhaal en stijl pas ik er deels op aan, zoals ook Yvette wel beschrijft.
Via Skype - zelfs als je de zaal ziet - is dat toch heel anders. Deels is dat wennen, deels is de techniek nog wat beperkt, deels is het gewoon een blijvend nadeel, denk ik. Ik mis dan steeds 'contact'.
Het scheelt je in ieder geval een treinreis. ;-)
Een reactie posten